Alergia na antybiotyki z grupy β laktamów (βL) należy do najczęściej zgłaszanych nadwrażliwości na leki, lecz tylko u niewielkiego odsetka pacjentów udaje się ją potwierdzić za pomocą dostępnych metod diagnostycznych. Wywiad jest niewystarczającym narzędziem diagnostycznym w przypadku nadwrażliwości na βL. Potwierdzenie lub wykluczenie alergii na β-laktamy w zależności od domniemanego mechanizmu reakcji opiera się na testach skórnych (ST-skin test) lub płatkowych (PT-patch tests). U pacjenta, u którego stwierdzono nadwrażliwość na antybiotyki z grupy β-laktamów należy zalecić unikanie leku, który wywołał reakcję, jednak możliwe jest wytypowanie alternatywnego antybiotyku z grupy βL, po przeprowadzeniu odpowiedniej diagnostyki (zazwyczaj obejmującej testy skórne oraz próby prowokacyjne). U pacjenta z etykietą nadwrażliwości na βL opcje terapeutyczne są ograniczone. Koszty antybiotyków alternatywnych, wydłużenie pobytu w szpitalu oraz potrzeba ponownej hospitalizacji wiążą się ze wzrostem kosztów leczenia pacjentów z etykietą nadwrażliwości na βL. Diagnoza nadwrażliwości na βL, niezweryfikowana oraz stawiana często pochopnie, staje się istotnym problemem dotykającym nie tylko pacjenta, ale też system opieki zdrowotnej. Do alergologów należy zwracanie większej uwagi na problem niepotrzebnych rozpoznań nadwrażliwości na βL oraz wdrażanie u pacjentów deetykietyzacji.
Słowa kluczowe: nadwrażliwość na leki, alergia na antybiotyki, penicyliny, β-laktamy, deetykietyzacja